Hans Teengs Gerritsen
Geboren: Amersfoort, 29 december 1907 – Overleden: Den Haag, 7 oktober 1990
Hans was ambtenaar op het departement van Economische Zaken. Hij spioneerde voor verzetsgroep de Inlichtingendienst en werd gearresteerd op 5 juni 1942.
Gevangenissen en kampen
- Strafgevangenis ‘Oranjehotel’ Scheveningen (5 juni 1942),
- Gevangenis Haaren (16 november 1942),
- Gevangenis Utrecht (mei 1943),
- Polizeiliches Durchgangslager Amersfoort (19 mei 1943),
- Concentratiekamp Natzweiler-Struthof (26 oktober 1943),
- Neckarelz, buitenkamp van Natzweiler-Struthof (22 september 1944),
- Concentratiekamp Dachau (2 april 1945).
- In Dachau bevrijd.
Dachau-nummer: 147552
Een man van de daad
Een kampgenoot omschreef Hans als ‘een handige vent met een hoop flair, een kordate, flinke, niet-politieke doener’. Direct na de bevrijding van kamp Dachau op 29 april 1945 door de Amerikaanse Rainbow Division legde Hans contact met de luitenant-kolonel, Martin W. Joyce, die het bevel voerde over het kamp. Het was een chaos en de meer dan 30.000 bevrijde gevangenen werden geteisterd door ziektes en honger. De lijken lagen hoog opgestapeld.
Sinaasappel
Joyce wilde dat niemand het kamp in- of uitging om de verspreiding van vlektyfus, plunderingen van en wraakacties tegen de Duitse bevolking te voorkomen. Hans bood aan te helpen en kreeg van Joyce de opdracht de toegangspoort te bewaken. Hans stelde een groep samen van ongeveer twintig man, vooral Nederlanders: de Guard Military Police. Zij vestigden zich in de ruimte boven de toegangspoort, wat een comfortabele omgeving was vergeleken met de barakken waar zij hadden gezeten. Hans regelde sigaretten en zelfs een sinaasappel voor zijn mannen.
Bus naar huis
De verwachte hulp van de Nederlandse regering voor de thuisreis van de Nederlandse oud-gevangenen liet teleurstellend lang op zich wachten. Van de Amerikaanse luitenant-kolonel Martin W. Joyce kreeg Hans een Duitse bus om met een eerste groep Nederlanders naar huis te reizen. Ze schilderden leuzen op de bus. Sommige achterblijvers hadden moeite met deze zelf georganiseerde voorkeursbehandeling.
