André van Beveren

Gearresteerd op 10 oktober 1940 voor het schreeuwen "Oranje Boven" en andere Vaderlandse Liederen gezongen te hebben. Gearresteerd op 22-6-1941 voor verkoop illegale vlugschriften volgens politiearchief van de gemeente Amsterdam André van Beveren is opnieuw gearresteerd in Amsterdam op 25 juni 1941. Hij werd vastgehouden in het politie bureau aan de Euterpestraat (tegenwoordig Gerrit van de Veenstraat). Vanuit de politiecel in Amsterdam overgebracht naar Kamp Schoorl. Van daaruit na enkele dagen overgebracht naar Kamp Amersfoort. Hoewel hij niet zo lang in Amersfoort is geweest werd hij wel overgebracht naar vernietigingskamp Neuengamme. Hij gold als een politieke gevangene. Op 1 augustus 1942 is hij desondanks als "Musselman" overgebracht naar Koncentrationslager Dachau in Duitsland, niet ver van München. Een "Musselman" kon een Moslim zijn maar in de terminologie van de Nazi’s was dit een figuur die al dood was maar zijn lichaam moest nog opgeven. In Neuengamme had André tijdens een appél, waarbij gevangenen geteld werden, een schop voor zijn enkel gekregen omdat hij van vermoeidheid inzakte, hetgeen leidde tot een gebroken enkel, en was daarom natuurlijk enige tijd opgenomen in de ziekenbarak. Jaren later konden zijn kinderen nog steeds de beschadiging aan de enkel zien. Hij knapte echter op en werd wellicht daarom verplaatst naar Dachau. De werkelijke redenen daarachter is voorlopig onduidelijk. Doodschieten of vergassen was eenvoudiger maar dat gebeurde niet. We kunnen het niet meer vragen. Neuengamme was een vernietigingskamp en dat was Dachau in 1e instantie niet. Hij werd tewerkgesteld in het buitenkamp Gendorf, waar hij moest werken in een zoutfabriek. De kampcommandant van Gendorf was echter liefhebber van de Hollandse keuken en André kreeg het voor elkaar om in de keukens te werken. Aan het einde van de oorlog organiseerden de kampcommandanten zogenaamde ''dodenmarsen'' in opdracht van ''Berlijn''. Met de Geallieerden in aantocht wilde men toch zoveel mogelijk getuigen ''opruimen''. Ook André moest mee met zo’n tocht, zijn einde tegemoet, maar de bewakers waren angstig en letten soms niet goed op. "Je kon de Amerikaanse tanks horen schieten", vertelde André later aan zijn kinderen. In zo’n moment van even niet goed opletten dook André op 29 april 1945 het korenveld in en werd niet veel later opgevangen door Amerikanen. Zijn hele leven lang was hij getraumatiseerd door deze gevangenschap maar zijn adoratie voor zijn bevrijders heeft hij ook zijn hele leven met zich mee gedragen. Zijn tocht terug naar Nederland moest hij alleen afleggen. Geen hulp van militairen of anderszins. Hij klopte aan bij een boer in Zuid-Duitsland maar moest maken dat hij weg kwam. Die boer was kennelijk Nazi-sympathisant. De bevrijdende Amerikanen hebben op zijn aanwijzing wraak genomen op deze boer. Onderweg kon André beslag leggen op een vrachtwagen die bestuurd werd door Duitse legereenheden, maar gevorderd werd door de Amerikanen. Daarmee reed hij als onervaren vrachtwagenbestuurder naar zijn thuisland. Hij kon echter niet rechtstreeks doorrijden naar zijn huis in Amsterdam, maar moest enig oponthoud toestaan en verbleef een paar dagen in Vaals. 18-7-1945 in dienst van de P.O.D. (Politieke OpsporingsDienst. Is onderdeel van de BB)

Inmiddels ruim de 80 jaar gepasseerd

Pa is door Prins Bernard geridderd voor zijn acties in de oorlog

De trouwfoto

Mijn vader is nooit helemaal hersteld na de oorlog. Hij heeft heel veel nachtmerries gehad waar wij als kinderen veel moeite mee hadden. De foto is een trouwfoto van mijn ouders na de oorlog. De andere foto was mijn vader net terug uit Dachau. Hij staat in de deuropening met zijn moeder